May 29, 2020
Το ελαιόλαδο υπήρξε από καιρό ένα κοινό συστατικό στη μεσογειακή κουζίνα, συμπεριλαμβανομένης της αρχαίας ελληνικής και της ρωμαϊκής κουζίνας. Οι άγριες ελιές, που προέρχονταν από τη Μικρά Ασία, συλλέχθηκαν από τους Νεολιθικούς ανθρώπους ήδη από την 8η χιλιετία π.Χ.
Εκτός από τα φαγητά, το ελαιόλαδο έχει χρησιμοποιηθεί για θρησκευτικές τελετές, φάρμακα, ως καύσιμο σε λαμπτήρες πετρελαίου, σαπούνι και για περιποίηση του δέρματος. Οι Σπαρτιάτες και άλλοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν λάδι για να αλείφουν επάνω τους, ενώ ασκούσαν τη γυμναστική. Από τις αρχές του 7ου αιώνα π.Χ., η καλλυντική χρήση του ελαιολάδου εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλες τις ελληνικές πόλεις-κράτη, μαζί με αθλητές που γυμνάζονταν γυμνοί και διήρκεσε σχεδόν χίλια χρόνια παρά τα μεγάλα έξοδά του. Το ελαιόλαδο ήταν επίσης δημοφιλές ως μια μορφή πρόληψης της εγκυμοσύνης. Ο Αριστοτέλης στην Ιστορία των Ζώων του προτείνει την εφαρμογή ενός μείγματος ελαιολάδου σε συνδυασμό με λάδι κέδρου, αλοιφή μολύβδου ή αλοιφή λιβανιού στον τράχηλο για την πρόληψη της εγκυμοσύνης. Το ελαιόλαδο καιγόταν στους ιερούς λαμπτήρες των ναών και ήταν η «αιώνια φλόγα» των αρχικών Ολυμπιακών αγώνων. Οι νικητές σε αυτά τα παιχνίδια των αγώνων στέφονταν με τα φύλλα της ελιάς.
Η ελιά έφτασε στην Ελλάδα, την Καρχηδόνα και τη Λιβύη κάπου τον 28ο αιώνα π.Χ., εξαπλωμένη δυτικά από τους Φοίνικες. Τα στοιχεία δείχνουν επίσης ότι οι ελιές καλλιεργούνταν στην Κρήτη ήδη από το 2500 π.Χ. Οι πρώτοι αμφορείς ελαιόλαδου που σώζονται χρονολογούνται στο 3500 π.Χ. (Πρώιμοι Μινωικοί χρόνοι), αν και η παραγωγή ελαιολάδου θεωρείται ότι ξεκίνησε πριν από το 4000 π.Χ. Τα ελαιόδεντρα καλλιεργήθηκαν σίγουρα από την Ύστερη Μινωική περίοδο (1500 π.Χ.) στην Κρήτη, και ίσως ήδη από την Πρώιμη Μινωική περίοδο. Η καλλιέργεια των ελαιόδεντρων στην Κρήτη έγινε ιδιαίτερα έντονη κατά την μετα-ανακτορική περίοδο και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην οικονομία του νησιού, όπως συνέβη και στη Μεσόγειο. Υπολείματα ελαιολάδου βρέθηκαν σε κανάτες άνω των 4.000 ετών σε τάφο στο νησί της Νάξου στο Αιγαίο Πέλαγος.
Ο Ολλανδός αρχαιολόγος Jorrit Kelder πρότεινε ότι οι Μυκηναίοι έστελναν αποστολές ελαιολάδου, πιθανώς παράλληλα με ζωντανά κλαδιά ελιάς, στο δικαστήριο του αιγυπτιακού φαραώ Akhenaten ως διπλωματικό δώρο. Στην Αίγυπτο, αυτά τα εισαγόμενα κλαδιά ελιάς μπορεί να έχουν αποκτήσει τελετουργικό νόημα, δεδομένου ότι απεικονίζονται ως προσφορές στον τοίχο του ναού Aten και χρησιμοποιήθηκαν σε στεφάνια για την ταφή του Tutankhamen. Είναι πιθανό ότι, καθώς χρησιμοποιείται για γαστρονομικούς σκοπούς, το ελαιόλαδο χρησιμοποιήθηκε επίσης σε διάφορα άλλα άκρα, όπως και ως άρωμα.
Σε έναν αρχαϊκό αθηναϊκό μύθο, η Αθηνά κέρδισε την προστασία της Αττικής από τον Ποσειδώνα με το δώρο της ελιάς. Σύμφωνα με τον πατέρα της βοτανικής, τον Θεόφραστου, του 4ου αιώνα π.Χ., τα ελαιόδεντρα έφταναν συνήθως σε ηλικία περίπου 200 ετών, αναφέρει ότι η ίδια η ελιά της Αθηνάς εξακολουθούσε να μεγαλώνει στην Ακρόπολη. Ήταν ακόμη εκεί να δεί τον δεύτερο αιώνα μ.Χ. και όταν του εμφανίστηκε ο Παυσανίας, γ. Το 170 μ.Χ., ανέφερε: "Ο μύθος λέει επίσης ότι όταν οι Πέρσες πυροβόλησαν την Αθήνα, η ελιά κάηκε, αλλά την ίδια ημέρα που κάηκε, μεγάλωσε ξανά σε ύψος δύο κιβωτίων." Πράγματι, οι θηλάζουσες ελιές βλαστάνουν εύκολα από το κούτσουρο και η μεγάλη εποχή ορισμένων υπαρχόντων ελαιόδεντρων δείχνει ότι ήταν απολύτως πιθανό η ελιά της Ακρόπολης να χρονολογείται στην Εποχή του Χαλκού. Η ελιά ήταν ιερή για την Αθηνά και εμφανίστηκε στα αθηναϊκά νομίσματα. Σύμφωνα με την Wikipedia.
Όλο αυτό το διάστημα, το ελαιόλαδο παραμένει το κορυφαίο συστατικό και superfood. Βρίσκεται σε όλη την ελληνική κουζίνα και είναι αυτό που δίνει σε όλους εκείνη τη γεύση της Ελλάδας! Το ελληνικό ελαιόλαδο είναι αναντικατάστατο, με εξαιρετική γεύση και άρωμα!